Ewa czuła, że dzięki niemu jej życie znowu nabrało barw. Mijały lata, a jej podwójne życie zgrabnie wpasowało się w codzienny scenariusz. Jednak pewnego dnia powiedziała Krzysztofowi, że zastanawia się nad odejściem od męża, bo czuje, że bycie z kimś, kogo się nie kocha, jest nieuczciwe, i tylko tyle. fot. Adobe Stock Mój mąż przygląda się w milczeniu, jak skrupulatnie składam koszulki, swetry i skarpety… – Chyba się kiedyś skuszę i też z tobą pojadę – odzywa się nagle. – Jak ci się przyglądam, jaka jesteś pełna euforii i oczekiwania, to aż ci zazdroszczę. – Ale przecież ty nie umiesz jeździć na nartach! I zawsze twierdziłeś, że szkoda na to pieniędzy – prostuję się znad torby, do której usiłuję wcisnąć kolejny gruby sweter. – Cholera jasna, nic mi się nie mieści! – Daj, pomogę – Jurek wstaje i podchodzi do wersalki. – Zawsze tego nawpychasz, nawpychasz… W harcerstwie nie byłaś, to nie wiesz, jak pakować. Wywalaj wszystko, chowamy od nowa – ordynuje. – A co do nart, to sama mówiłaś, że na naukę nigdy nie jest za późno. – Dalej tak uważam. Po prostu się dziwię, że tak nagle nabrałeś ochoty – mówię, ale czuję, jak mi się robi gorąco ze strachu… Bo co będzie, jeśli mąż zechce jechać ze mną w góry?… Dotąd to była jedyna rzecz, której nie mogliśmy robić razem. Poza tym świetnie się rozumiemy, oboje kochamy kino, lubimy czytać, uwielbiamy zwierzaki. Ale na narty Jurek nigdy nie dał się namówić, choć tyle raz prosiłam. Raz tylko zgodził się pojechać ze mną w góry. Ja zjeżdżałam, a on spacerował i mówił, że do nart go w ogóle nie ciągnie. Muszę jednak przyznać, że nigdy nie oponował, gdy ja chciałam jechać. Nie zabraniał mi, nie krzywił się. Wkrótce stało się tradycją, że zimowy urlop spędzamy osobno. Ja na stoku, Jurek kilkaset kilometrów ode mnie, zwykle po prostu w mieście. Zimowy ukochany Tylko my zjawiliśmy się tam bez rodziny. Kochany jest. A ja go zdradziłam. Nie wiem dlaczego, nie do końca wiem po co… Pierwszy raz Artura spotkałam 5 lat temu. Też przyjechał sam, z nastawieniem typowo narciarskim. Nie interesowały go zabawy ani piwne biesiady, nie zwiedzał okolic. Podobnie jak ja, całe dnie spędzał na stoku. Pewnego dnia przysiadł się do mnie podczas kolacji. – Podziwiam panią – zagaił. – Chyba pierwszy raz widzę kobietę tak oddaną narciarstwu. I tak znakomicie jeżdżącą. – To stereotypy, że tylko mężczyźni potrafią szusować – odparłam. – Ja mam to we krwi. Ciągle mi mało. I już pierwszego dnia po przyjeździe się martwię, że będę musiała wyjechać. – To tak jak ja! – roześmiał się. – Ale pani tak sama? A mąż? Nie towarzyszy pani? – wskazał widelcem na moją obrączkę. – On nie lubi nart, chociaż we wszystkich pozostałych dziedzinach życia świetnie się dogadujemy. A pana żona? – Ona w ogóle nie lubi sportów – skrzywił się mężczyzna. – I, niestety, nie we wszystkim dobrze się dogadujemy. Po kolacji zamówiliśmy grzane piwo i rozmawialiśmy chyba z godzinę. Głównie o nartach, lecz także o naszych partnerach. Przeszliśmy na ty, ale, co ciekawe, niewiele mówiliśmy o sobie. Następnego dnia spotkałam go w kolejce do wyciągu. Przyjechał pierwszy, i gdy ja się pojawiłam, pomachał do mnie ręką, wołając: – No, wreszcie jesteś! Chodź, zająłem ci kolejkę, pospiesz się. Uśmiechnęłam się do Artura z wdzięcznością, bo dzięki niemu zaoszczędziłam co najmniej pół godziny! Na stok wjeżdżaliśmy razem i razem potem zjeżdżaliśmy. Na deskach trzymał się naprawdę świetnie. Zakręty brał pewnie, szybko i z fantazją. Ściganie się z nim było dla mnie autentycznym wyzwaniem i przyjemnością. – A może jutro pojedziemy na trudniejszą trasę? – odważyłam się zaproponować, gdy po raz kolejny spotkaliśmy się na dole. – Jestem zbyt rozsądna, żeby odważyć się jeździć samej, ale wiem, że dam radę. Z tobą będzie raźniej. – Pewnie, że dasz radę, Iwonko! – ucieszył się Artur. – To znakomity pomysł. Umówiliśmy się, że od razu z samego rana pojedziemy w drugim kierunku, na trasę, która jest dość poważnym wyzwaniem. Cieszyłam się, bo wreszcie bez obaw mogłam spróbować tam swoich sił. Co tu dużo mówić – samotne wyjazdy w góry nie zawsze są przyjemne, lepiej mieć przy sobie przyjazną duszę. Daliśmy się ponieść emocjom, magii chwili. Następnego dnia po nartach byliśmy padnięci. Dla takiego mieszczucha jak ja to jednak duży wysiłek, Artur też przyznał, że się zmęczył. Odpoczywaliśmy znowu przy grzańcu. Akurat to była sobota i w restauracji w schronisku zebrała się spora grupka ludzi. W pewnym momencie rozbawieni poprosili kelnera, żeby puścił głośniej muzykę. Wszyscy chcieli tańczyć, zrobił się straszny hałas. Zaczęliśmy się nawzajem przekrzykiwać i wreszcie Artur zaproponował: – Wiesz co, chodźmy do pokoju. Weźmy sobie po grzańcu i posiedźmy w ciszy… Ja mam pokój z balkonem, możemy wziąć kurtki i popatrzeć na gwiazdy. Nie ma chmur, widok może być piękny. Był… W ogóle było pięknie. Dobrze się czułam przy Arturze. Mogłam milczeć i to mnie nie krępowało; mogłam mu wszystko powiedzieć i w ogóle nie miałam oporów, że zwierzam się obcemu facetowi. Najwyraźniej Artur czuł to samo, bo w pewnym momencie powiedział: – Dobrze się z tobą czuję, Iwonko. Moja żona zawsze coś mówi, mówi i właściwie w ogóle nie dba o to, czy jej słucham, i czy interesuje mnie to, o czym nawija. A z tobą się fajnie milczy. Właściwie nie pamiętam, jak to się stało. Może wypiłam za dużo grzańca? Może to zasługa gwiazd migoczących na zimowym niebie… Tamtej nocy nie przespaliśmy ani minuty. Kochaliśmy się, jakby świat miał się skończyć. A co ciekawe, rano wcale nie czułam się z tym źle. To znaczy, choć miałam ogromne wyrzuty sumienia wobec Jurka, to nie wstydziłam się Artura. – Nie wiem, dlaczego to zrobiłam – powiedziałam mu otwarcie przy śniadaniu. – Było mi z tobą świetnie, ale wcale tego nie chcę. Kocham męża i nie mam zamiaru go krzywdzić. A przygodne romanse nie są w moim stylu. – Ja też dziwnie się z tym czuję – odparł. – Patrycję, chociaż często się kłócimy, bardzo szanuję, nie chcę jej zdradzać. – To nie wracajmy do tego, Okej? – zaproponowałam. – Ani w rozmowie, ani… No wiesz. Raz się zdarzyło, wystarczy. Artur zgodził się ze mną i wybraliśmy się na stok. Właściwie to było dziwne. Ja naprawdę nigdy w życiu nie zdradziłam Jurka; a tak w ogóle mąż był moim drugim mężczyzną. Nie jestem typem flirciary, więc powinnam się strasznie wstydzić i unikać Artura. A jednak fakt, że się z nim przespałam, w ogóle nie wpłynął na nasze wzajemne relacje. Poza tym – co chyba jeszcze dziwniejsze – do końca pobytu już nigdy tego nie zrobiliśmy, mimo że prawie każdą chwilę spędzaliśmy razem. Gdy miałam wyjeżdżać, nie wymieniliśmy się ani numerami telefonów, ani adresami. Przecież nie mieliśmy zamiaru kontynuować naszej znajomości. Miło spędziliśmy razem czas – i tyle. Czy miałam wyrzuty sumienia, gdy w domu Jurek mnie przytulił, mówiąc, jak się stęsknił? Miałam, i to ogromne! A jednocześnie czułam, że kocham swojego męża jak nigdy, że nie wyobrażam sobie życia bez niego. Jakby ta zdrada scementowała nasz związek. Gdy rok później znowu wybierałam się na narty, namawiałam Jurka, żeby mi towarzyszył. Oczywiście nie chciał, więc pojechałam sama. Do tego samego schroniska co zawsze, bo wszystko już tam znałam, sprawdziłam, no i miałam zniżkę jako stała klientka. Zastanawiałam się, czy Artur też będzie, choć bez emocji. Był. I znowu razem jeździliśmy. I znowu się kochaliśmy… Raz. I znowu rozstaliśmy się bez sentymentów i bez umawiania się na żadną korespondencję. I co teraz? Czy umiem aż tak kłamać? Ten nasz związek, którego nie ma, trwa od pięciu lat. Spotykamy się każdej zimy, chociaż nie ustalamy, kto kiedy przyjedzie. Ja staram się wybierać taki termin, kiedy nie wypadają żadne ferie, żeby nie było tłoku. Może Artur też się kieruje takim kluczem? W każdym razie, gdy przyjeżdżam do schroniska, to on albo już tam jest, albo zjawia się dzień, dwa dni później. Przeznaczenie? Nie wiem. Jednak teraz Jurek zapowiedział, że za rok może wybierze się ze mną. Co mam zrobić? Jestem pewna, że jeśli przyjadę z nim, to Artur zachowa się jak trzeba, nie wyda nas. Tylko czy ja potrafię powstrzymać strach? Czy będę umiała ukryć przed Jurkiem, że to jest facet, z którym go zdradziłam? Czy umiem tak kłamać? Siedzę już w pociągu, zostawiłam za sobą peron i męża. Zastanawiam się. Chyba porozmawiam z Arturem, powiem mu, że już tak nie chcę. Albo po prostu w przyszłym roku pojadę do innego schroniska. A jeśli Arturowi wpadnie do głowy taki sam pomysł? Przecież wcale nie musimy się umawiać, żeby się spotkać, więc takie ryzyko istnieje! Los nam sprzyja… Więcej prawdziwych historii:„Wzięłam rozwód w wieku 20 lat. Po 10 latach kobieta, która ukradła mi męża, poprosiła mnie, bym się nim zaopiekowała”„Mój mąż latami ukrywał swój majątek. Gdy prawda wyszła na jaw, powiedział mi, że to i tak tylko jego własność”„Jestem nieuleczalnie chora i nie wiem, ile mi zostało. Wolę, by mój mąż ode mnie odszedł, bo nie chcę zmarnować mu życia”„Mój mąż zabiera mi całą pensję i wydziela 100 zł na miesiąc. Nie mam nawet za co kupić kurtki na zimę”

Ludzie piszą do Sejmu: Emerytury nie wystarczają na życie Do Sejmu wpłynęła także petycja w tej sprawie. Jej autor (nie są ujawnione jego dane) zwraca się do Sejmu o to, by zmienić przepisy.

„Jestem przyzwyczajona, że biorę to, co chcę. Mężczyzn również” - brzmi kolejna z wypowiedzi. Fot. iStock Kochanki to kobiety, które często postrzegamy jako osoby bez skrupułów. Mowa o przypadkach, gdy w grę wchodzi zajęty mężczyzna. Nieważne, czy jest nim narzeczony, facet żonaty bądź nieżonaty. Myślimy o ich kochankach z niesmakiem i zastanawiamy się, jak mogą wyrządzać krzywdę innym kobietom. „Kobieta kobiecie wilkiem” – ostatnio coraz częściej można usłyszeć to zdanie i doskonale opisuje ono sytuację trójkąta miłosnego. Postanowiłyśmy dowiedzieć się, dlaczego kobiety wiążą się z zajętymi mężczyznami, chociaż w każdej chwili mogą znaleźć faceta bez zobowiązań. Okazuje się, że powodów jest wiele. Na forach internetowych znalazłyśmy mnóstwo wypowiedzi na ten temat. Niektóre z nich są szokujące. „Kiedyś miałam narzeczonego, ale odbiła mi go inna kobieta. Wtedy coś we mnie pękło. Postanowiłam, że już nigdy więcej nie dam się skrzywdzić. Uznałam, że już zawsze będę tylko kochanką. Uwodzę zajętych mężczyzn, a potem porzucam ich. Mam wtedy wrażenie, że odkupuję krzywdę, która kiedyś została mi wyrządzona. Nie znoszę kobiet. Uważam, że większość z nich jest zdolna do wszystkiego. To był kolejny argument przemawiający za tym, aby zawsze chronić się przed rolą ofiary”. „Mój przypadek jest stary jak świat. Zakochałam się i nie wiedziałam, że on ma żonę. Okłamał mnie. Gdy prawda wyszła na jaw, byłam już pod jego wpływem. Nie potrafię z niego zrezygnować, chociaż wiem, że krzywdzę inną kobietę. Nie wiem jeszcze, czy będę próbowała zawalaczyć o to, aby zdegradować tamtą i stać się żoną mojego misia”. Zobacz także: Historia Piotra: „Kilka miesięcy temu miałem zamiar się oświadczyć, a dziś myślę o rozstaniu” Fot. „Uważam, że w życiu zawsze należy myśleć przede wszystkim o sobie. Już nie raz przekonałam się, że nie warto być zbyt dobrą osobą. Prędzej czy później znajdzie się osoba, która zada cios. Dlatego nie ma dla mnie żadnego znaczenia, że mężczyzna, z którym się spotykam, jest żonaty. Dla mnie jedynym wyjątkiem od reguły, byłaby sytuacja, gdyby on miał dzieci. Ich nie potrafiłabym skrzywdzić. Na szczęście mój partner nie posiada potomstwa, a jego żona w ogóle mnie nie obchodzi”. „Czuję się niezbyt komfortowo z tym, że sypiam z zajętym facetem. On ma dziewczynę, z którą chce się ożenić, ale uważa, że seks to seks. Jego legalna partnerka o niczym nie wie i nigdy nie zgodziłaby się na taki układ. Dlatego wszystko trzymamy w tajemnicy. Mimo wszystko sypiam z nim. Wiem, że jak nie ja, znajdzie sobie inną i jego narzeczona tak czy siak będzie zdradzana. A tak przynajmniej mam świetnego kochanka”. „Mam ogromne wyrzuty sumienia w związku z tym, że jestem kochanką zajętego mężczyzny. Kilka razy próbowałam zakończyć nasz układ, ale nie potrafiłam. Zawsze do niego wracałam. Po prostu kocham go i jestem zbyt słaba”. „Wszystkie kobiety są wredne, więc nie należy się nimi przejmować. Takie jest moje zdanie. Poza tym facet też bierze w tym udział. Jak sam się pcha w moje ramiona, a ja czuję do niego pociąg, dlaczego miałabym się z nim nie związać? Obecny układ bardzo mi odpowiada. Jestem nianią i romansuję z ojcem dziecka, którym się opiekuję. Żona o niczym nie wie i jest okropną zołzą. Mój kochanek sporo mi o niej opowiadał. Dlatego nie mam żadnych wyrzutów sumienia”. Fot. „Jestem przyzwyczajona, że biorę to, co chcę. Mężczyzn również”. „Od prawie 10. lat jestem kochanką żonatego mężczyzny. On prowadzi podwójne życie i jego żona również. Dlatego nie mam wyrzutów sumienia. Nikogo nie krzywdzę. Wygodnie mi w takim układzie i nie mam zamiaru z niego rezygnować”. „Nie lubię tego, że jestem kochanką, ale w sumie nic lepszego już mnie nie czeka. Najlepsze lata młodości poświęciłam mojemu kochankowi. Wiele razy obiecywał, że zostawi dla mnie swoją partnerkę, ale nie zrobił tego, bo łączą ich interesy. Z nią jest dla kasy, a ze mną z miłości”. „Od jakiegoś czasu jestem kochanką pewnego mężczyzny. Teraz wyszło na jaw, że on ma żonę i dziecko! O niczym nie wiedziałam. Mam zamiar to zakończyć, ale obawiam się, że prawda kiedyś wyjdzie na jaw. Wtedy i tak będę tą najgorszą, chociaż byłam przekonana, że spotykam się z wolnym facetem. A ja sama jestem ofiarą”. Zobacz także: Historia Szymona: „Kochanka działa mi na nerwy. Chce normalnego związku albo o wszystkim powie mojej żonie!” Fot. „Czy mam wyrzuty sumienia, że jestem kochanką zajętego faceta? Pewnie, że tak, ale już mniejsze niż kiedyś. Obiecywałam sobie wiele razy, że zakończę ten chory układ, ale on zawsze mnie przebłaga. Ma swoje sposoby. Poza tym jego partnerka o niczym nie wie. Skoro nie cierpi to chyba nie muszę się tym tak bardzo przejmować? Oboje z moim kochankiem jesteśmy bardzo ostrożni”. „Jestem kochanką od dwóch lat. Porzuciłam dla mojego kochanka narzeczonego, chociaż wiedziałam, że z nim czeka mnie co najwyżej los kochanki. Kochałam go jednak tak bardzo, że zdecydowałam się na to poświęcenie i na skrzywdzenie innej kobiety. Teraz okazało się, że on miał wiele kochanek i tylko mamił mnie czułymi słówkami. Jego żona dowiedziała się o wszystkim i zrobiła ze mnie oraz z tych innych kochanek podłe zołzy. Chyba będę musiała wyprowadzić się z mojej miejscowości, bo jestem napiętnowana. To będzie dla mnie nauczka na całe życie”. „Zawsze uważałam, że ważne są tylko chwile. Dlatego dałam sie ponieść zakazanemu uczuciu. Jestem kochanką żonetgo od kilku miesięcy. Na początku miałam obiekcje i próbowałam uciekać przed miłością, ale uczucie okazało się silniejsze. O jego żonie staram się nie myśleć...” „W swoim życiu miałam już wielu kochanków. Wszyscy byli zajęci. Specjalnie wybieram właśnie takich, bo nie znoszę innych kobiet. Lubię robić im na złość”. Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia
Podwójne obywatelstwo. Prawa i obowiązki W przypadku, gdy osoba ma podwójne obywatelstwo, to wobec Polski ma takie same prawa i obowiązki, jak osoba posiadająca wyłącznie obywatelstwo polskie. Osoba posiadająca obywatelstwo polskie wobec władz polskich musi również legitymować się wyłącznie polskimi dokumentami tożsamości. Aż 60% użytkowników gejowskich czatów to mężczyźni żonaci. W każdym wieku. Na co dzień kochający mężowie, wzorowi ojcowie, liderzy, których zazdroszczą koleżankom inne kobiety. Prowadzą jednak podwójne życie. Dlaczego? Najczęściej ze strachu. Przed odrzuceniem ze strony rodziców, bliskich i społeczeństwa. A ich żony? Czy niczego nie widzą, nie podejrzewają? Nawet jeśli to łudzą się, że to nie może być prawda. Czasem mają też zaniżone poczucie własnej wartości. A dla jednej i drugiej strony ważne jest poczucie bezpieczeństwa, stabilizacja i... rodzina. Tylko gdy prawda wychodzi na jaw, to ostatnie pojęcie ulega do pewnego stopnia rozpadowi. Jak żyć w tej nowej rzeczywistości? O tym traktuje wstrząsający reportaż Marii Mamczur „Żony gejów. O tym, czego nikomu się nie zdradza”. Ikona popkultury, bożyszcze kobiet... Jakie tajemnice skrywał James Dean? Żony gejów - gdy on odchodzi do... innego Ta książka burzy stereotypy i pokazuje całą złożoność problemu. Nie zawsze wyjście prawdy na jaw oznacza rozpad małżeństwa. Nie wszystkie kobiety, które wiążą się z biseksualnymi lub homoseksualnymi mężczyznami mają chłopięce sylwetki – „wąskie biodra i mały biust”. Nie jest też tak, że zawsze w sypialni nic się nie udaje. Więc co jest prawdą? Z pewnością ogromne cierpienie zdradzonych kobiet, gdy dowiadują się o kochanku męża. Niewyobrażalne poczucie wstydu, osamotnienia i niezrozumienia. Bo przecież nie do pomyślenia jest podzielenie się tak wstrząsającą historią z rodziną i przyjaciółmi. I często są jeszcze dzieci, którym jakoś trzeba wytłumaczyć, że tatuś odszedł do... innego. Zdradzane kobiety w znakomitej większości niczego nie podejrzewają lub podejrzewać nie chcą. Łudzą się, że to nie może im się przydarzyć, że przecież takie historie to jedynie powtarzane z ust do ust miejskie legendy. Utwierdza ich w tym społeczeństwo, które ma jasno sprecyzowane kryteria: liczy się rodzina. W bardzo konserwatywnym rozumieniu tego słowa. I przyzwolenie na zdrady i niewierność, pod warunkiem, że nie wyjdą poza cztery ściany domu. Ale nikt nie zakłada i nie przygotowuje ich na to, że mąż może zdradzić ze swoim kolegą, przyjacielem lub przypadkowo poznanym na czasie mężczyzną. W tym wszystkim pomija się dramat kobiet. Samotnych, sfrustrowanych, którym w jednej chwil świat runął na głowę. Bo jak wytłumaczyć sobie coś takiego po 30 latach małżeństwa? Często nie chcą kończyć tych relacji. Czasem z obawy przed tym, co nieznane. Częściej, bo przecież zbudowały z tym mężczyzną rodzinę, mają dzieci, dom, wspólne interesy. Były przekonane, że ich małżeństwo to jedno z tych jak z bajki „i żyli długo i szczęśliwie”. Do tego dochodzi jeszcze potworne poczucie wstydu. Bo gdy on odchodzi do innej, można sobie wytłumaczyć, że ma większy biust, bardziej kształtne biodra, jest bardziej zgrabna. Ale gdy odchodzi do innego mężczyzny? Rodzi się poczucie ogromnej bezsilności i frustracji, podszyte wstydem. I bezradność, bo przecież nie można pójść do nikogo, zwierzyć się i liczyć na zrozumienie. Bo gdyby tak się stało, wiąże się to ze stygmatyzowaniem. „To ta, którą mąż zostawił dla faceta. Nawina, nic nie podejrzewała?!”, można wyobrazić sobie wygłaszane ukradkiem z ust do ust zdania. Czy niczego nie widziały i nie wiedziały? Nie, często przyszły mąż wydawał się partnerem idealnym. Wrażliwym, potrafiącym wysłuchać, empatycznym. Dbającym o siebie, owszem, ale przecież w XXI wieku to norma. „Spotkałam zarówno ciche, skromne, jak i świadome swojej atrakcyjności, piękne kobiety. Jakaś część miała zaniżone poczucie wartości. Zostały zauważone i docenione i to wystarczyło, bo nigdy nie liczyły na samca Alfa. Spotkałam też kobiety pewne siebie, które czuły się zmęczone zaczepkami mężczyzn nastawionych wyłącznie na seks. Kiedy pojawiał się w ich życiu ktoś, kto rozmawiał z nimi z uwagą i doceniał ich osobowość, intelekt, szybko podbijał ich serca. Mimo że nie sprawdzał się na innym polu”, podkreśla w rozmowie z „Vogue Polska” autorka, Maria Mamczur. I dodaje, że w takich relacjach bliskość najczęściej wykraczała daleko poza seksualność. „Za każdym razem ci mężczyźni, choć nie ciągnęli swoich partnerek do łóżka, budowali w tych skomplikowanych relacjach dużą bliskość emocjonalną i pewien rodzaj intymności. To był klucz”, zaznacza. Mężczyzna była dla kobiety wsparciem i podporą. Najlepszym przyjacielem. Polegały na nim, spędzały razem czas. Wydawał się niemal ideałem. Niemal, bo z czasem w sypialni zaczynała gościć nuda i frustracja. Coś nie wychodziło. Ale przecież nie to było najważniejsze. „W sypialni było źle, ale w salonie i kuchni super”, mówi jedna z bohaterek reportażu. Gdy już dowiadywały się o tym, że są zdradzane, wcale nie oznaczało to końca małżeństwa. Gdy obie strony podeszły do sprawy z odpowiednim dystansem, racjonalnie, mogły zrobić bilans zysków i strat. Stabilizacja, wspólna firma i przyszłość dzieci decydowały o tym, że związek przechodził obyczajową rewolucję. On mógł spotykać się z mężczyznami, ale miał to robić dyskretnie i zawsze się zabezpieczać oraz regularnie badać. Ona chciała wiedzieć jak najmniej, niczego natomiast nie mogły dowiedzieć się dzieci. Czasem powodem utrzymania małżeństwa było przyzwyczajenie, obawa przed społecznym ostracyzmem i jakże znanym „co ludzie powiedzą”. Jednak w większości przypadków coming out oznaczał koniec relacji i rozpoczęcie życia osobno. Dlaczego on odszedł do innego, czyli geje kontra społeczne oczekiwania Jedno z kluczowych pytań, na które stara się odpowiedzieć książka „Żony gejów”, to: dlaczego mężczyźni o orientacji homoseksualnej lub biseksualnej wchodzą w związki z kobietami bez informowania ich, że odczuwają pociąg do tej samej płci? Odpowiedź jest prosta: strach przed społecznym napiętnowaniem oraz chęć założenia rodziny, która poza heteroseksualną relacją nie może zostać spełniona – na pewno nie w Polsce. „Motorem jest potrzeba ciepła i rodziny, dzieci. Nie mogą sobie na to pozwolić w modelu innym niż heteroseksualny. Nie jest wykluczone, że w związku kobiety z homoseksualnym mężczyzną pojawi się bliskość fizyczna. W młodzieńczej fazie gej może poczuć pociąg seksualny do kobiety. Problem następuje trochę później, z wiekiem, kiedy poziom hormonów drastycznie się obniża. A w okolicach magicznej czterdziestki, na etapie życiowych rozrachunków, brak seksu jest już bardzo frustrujący. Wtedy mężczyźni wdają się w gejowskie romanse, a kiedy się zakochają, podejmują decyzję, że ich dotychczasowe życie nie ma sensu. Ich dramat wychodzi na światło dzienne”, tłumaczy Maria Mamczur. Wchodzenie w relacje z kobietą, przy jednoczesnym pociągu do tej samej płci, nie zawsze jest oznaką cynizmu i wyrachowania. Wręcz przeciwnie: najczęściej wiąże się z lękiem przed innym niż heteroseksualny modelem relacji. Dlatego też w związkach tych nie brakuje miłości, ciepła i wzajemnego zrozumienia. „Nie wahałabym się nazwać go miłością. Fascynacja przeradzała się w symbiotyczne relacje, w których partnerzy stawali się dla siebie całym światem. Często moje rozmówczynie przyznawały wprost: „ten mężczyzna był moim najlepszym przyjacielem”. A rozmówcy ze łzami w oczach wyznawali, że głęboko kochają swoje żony, nawet jeśli żyją w nowym związku. Bywali nawet zazdrośni o ich nowych partnerów”, zdradza autorka. Reportaż „Żony gejów” zawiera relacje zarówno zdradzanych kobiet, jak i zdradzających mężczyzn, a także ekspertów z dziedziny seksuologii. Nie ma jednego typu bohaterów: są i ci 20-letni, których małżeństwa mają jeszcze krótki staż aż do tych z niemałym stażem, którzy mają 60 lat. „Według badań profesora Zbigniewa Izdebskiego 93 procent gejów miało kontakty seksualne z kobietami, a około 48 procent homoseksualistów w wieku do lat 50 pozostawało w związkach z kobietami. Zdaniem moich rozmówców gejów 60 procent użytkowników czatów gejowskich to żonaci mężczyźni. Za każdą z tych liczb kryją się rozpacz, poczucie klęski i wstyd”, pisze autorka. Żona geja: „dowiedziałam się, że się mną brzydzi, bo mam cyki” KINGAHANA (pseudonim jednej z bohaterek książki) „Przez 5 lat byłam manipulowana, zwodzona i wkręcana przez męża geja. On świetnie potrafi się ukrywać. Pracuje w organizacji, gdzie pełno facetów. Jest wysportowany, w pracy najlepszy. Mnie dobrał sobie, aby się jeszcze bardziej wybielić. Jak się poznaliśmy, byłam panną z dzieckiem. Na początku była przyjaźń. Potem nagle on ślubu chciał. Myślałam, że tak jak mówił, chciał mi pomóc. Mówił, że razem żyje się lepiej, że się kochamy, a mój syn musi mieć rodzinę, że zasługuje na szczęście. Uwierzyłam... Namiętność, takie tam sprawy, były tylko czasami. Mąż miał problemy, ale zwalał to na przepracowanie. Zawsze miał dyżury (nawet przed ślubem były wyjazdy służbowe), takie na 2 dni. Oczywiście pisał wtedy zawsze, że tęskni. Dbał o rodzinę. Po wyjazdach chciał mi wynagrodzić rozłąkę. Był czuły, dawał mi prezenty, no ogólnie – zakochany. Z czasem delegacji było coraz więcej, a seksu coraz mniej – 3 razy do roku. Wszystko inne było normalne, dlatego żyłam w poczuciu, że mam męża, który kocha, dba, rozumie. Potem seksu już nie było. Myślałam, że ma kochankę, ale z czasem jego zachowanie się zmieniło. Przestałam nalegać na seks, ale on nawet nie chciał się całować, złapać za rękę itd. Nie chodziliśmy już nigdzie razem. On w domu stale spał. Niby zmęczony albo grał na telefonie. Najczęściej robił to w WC. Nie chciał, żebym była świadkiem. Myślałam, że się od gier uzależnił, ale gdy próbowałam rozmawiać z nim na ten temat, zwykle ktoś dzwonił z pracy i okazywało się, że mąż musiał wyjść na dyżur. Stawał się agresywny, gdy pytałam, o co chodzi. Minęło trochę czasu, zaczęłam chorować. Mąż wtedy zaczął znikać częściej, tłumacząc to pracą. Pewnego dnia wrócił jak zwykle do domu. W ciągu 15 minut się spakował i porzucił mnie. Stwierdził, że ślub to był z musu, a lata ze mną to koszmar. Nawet nie powiedział dlaczego, przecież nic się poza seksem u nas nie psuło, nie kłóciliśmy się, nie obrażaliśmy. Mieliśmy wspólne zdanie na różne tematy, często ja coś mówiłam i razem dokańczaliśmy tymi samymi słowami zdania... On trzasnął drzwiami, a ja byłam w szoku. W ciągu kwadransa zawaliło mi się życie. Mieliśmy tyle planów i... Zastanawiałam się, co znaczyły te ostatnie jego słowa. Kiedy naprawdę był szczery? Mąż jest gejem i to, że był ze mną tyle lat, go zmęczyło. Wiem, że kochanki nigdy nie miał. Był pod tym względem wierny, ale miał kochanka – podejrzewam, że stałego od wielu lat, kolegę z pracy, najlepszego przyjaciela. Wreszcie dokonał wyboru. Byłam dla męża tylko przykrywką. Już wiem, czemu dostawałam prezenty. Mąż w pracy radził się kolegów, co kupić dla mnie. Chciał pokazać, że jest prawdziwym mężczyzną. Rozumiem czemu, gdy chciałam się przytulać, krzyczał jak oparzony, a potem mówił, że to żart. Tłumaczył, że odszedł, bo mu dziecka nie dałam, a już 4 lata prawie po ślubie i co teraz ludzie o nim gadają. Odszedł, bo zaczęłam chorować i trzeba by było się mną zajmować. Dowiedziałam się, że on się mnie brzydzi, bo mam cycki. Przy rozstaniu powiedział, że wie, że postąpił jak ch**. Tym samym przyznał, że skrzywdził mnie z premedytacją. Chciał rzekomo zakończyć nasz związek, zanim się bardziej rozwinie... Potraktował mnie i syna jak zabawki. Bawił się nami, manipulował uczuciami tyle lat. Najgorsze, że wszyscy z jego rodziny grali. Nigdy nie mogłam narzekać na teściową. Zawsze była życzliwa, pomogła przy opiece nad synem. Teraz wiem, że robiła to tylko po to, aby uśpić moją czujność. Wszyscy wiedzieli, że on jest homo, i utrzymywali mnie w pewności, że jesteśmy zgranym małżeństwem. Poczułam się jak przedmiot. Nic niewarta rzecz. Mąż w tym, co robił, nawet nie widział nic złego. Uważa, że i tak wygrałam los na loterii, bo na tym małżeństwie jeszcze się dorobiłam. Nie jest ważne dla niego, że moje życie legło w gruzach. Straciłam poczucie bezpieczeństwa. Nie widzi, że to wszystko mnie dobiło. Mój syn jest bardzo chory. Mąż był niby taki szlachetny, że z jego powodu chciał się żenić. Ale dla niego liczy się tylko jego własne szczęście. Nie wiem, jak się pozbierać. Zostałam potwornie oszukana. Tyle lat mną manipulowano i bawiono się tylko po to, by nikt nie zauważył, że on jest gejem. Zrozumiałabym, że ma kochankę, ale to... To mi się w głowie nie mieści. Boję się, że zwariuję. To jest chyba gorsze od tego, co przeżyłam kiedyś. Przez wiele lat byłam w związku przemocowym. Wtedy chociaż wiedziałam, kiedy dostanę i za co, chociaż fizycznie bolało. Teraz boli psychicznie i jeszcze gorzej to znieść... :(”. Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Żony gejów. O tym, czego nikomu się nie zdradza”, autorstwa Marii Mamczur (wydawnictwo Otwarte): Fot. Materiały prasowe Książka jest reportażem, w którym wypowiadają się zarówno zdradzane żony, jak i zdradzający mężowie oraz eksperci: Fot. Adobe stock Wszyscy wierzymy, że przeżyjemy miłość jak z bajki: spotkamy wyjątkową osobę, w której zakochamy się z wzajemnością, weźmiemy ślub i będziemy wspólnie wiedli długie, szczęśliwe życie. Rzeczywistość pisze jednak bardzo różne scenariusze. Początki zwykle bywają podobne do tych wymarzonych: para jest zakochana i beztroska.

Kto nie zna utworów „Ta ostatnia niedziela” czy „Tango milonga”, śpiewanych przez Mieczysława Fogga? Jeden z artystów, którego kariera rozpoczęła się przed II wojną światową i trwała do lat 80. XX wieku, zmarł 3 września 1990 roku. Słuchaczki kochały go za to, że był szarmancki, elegancki, miły i uprzejmy. Mdlały pod drzwiami jego garderoby i marzyły o romansie z nim. A on? Kochał dwie kobiety. Żonę Irenę i Zofię Szynagiel. Urszula i Tomasz Kujawski: „Mamy za sobą wiele zakrętów, ale na szczęście udało nam się pozbierać” Mieczysław Fogg: początki kariery "Bo to się zwykle tak zaczyna...", śpiewał Mieczysław Fogg. Miał 24 lata, gdy zakochał się w Irenie Jakubowskiej. Był rok 1925. Wiosna. Jego prawnuk Michał Fogg opowiadała w wywiadzie udzielonym w „Pani”: „Pradziadek przygotowywał się nawet do egzaminów i wylądował w kasie Polskich Kolei Państwowych, która mieściła się na rogu ul. Miodowej i Koziej, niedaleko jego domu. Był odpowiedzialny za wysyłanie transportów z różnymi towarami. To tam poznał prababcię Irenkę i wkrótce się z nią ożenił. Na kolei pracował długo, bo nawet jak był już uznanym śpiewakiem, to zarabiał w ten sposób na utrzymanie rodziny”. Cała rodzina wiedziała, że Mieczysław pragnie śpiewać. Sam żartował, że miał pociąg… do śpiewania. Jego tata było kolejarzem i prowadził pociągi nawet do Petersburga i marzył, by syn poszedł w jego ślady i pracował na kolei. Irena Foggowa wiedziała, że dla męża śpiewanie to całe życie. Michał Fogg mówił jeszcze: „Prababcia zawsze go wspierała. Do samego końca. Ona zajmowała się domem i wychowywała syna, a Mieczysław dzięki temu mógł skupić się na karierze. Ja miałem to szczęście, że jako dzieciak załapałem się na emeryturę pradziadka. Co prawda trwała tylko cztery lata, ale spędziliśmy wtedy razem trochę czasu. Z kolei mój ojciec zawsze mówił, że dziadka miał „zaocznego”. Mieczysław ciągle był w trasie, nagrywał kolejne piosenki, udzielał wywiadów. W domu był gościem”. Irena Fogg według słów prawnuka była cicha i spokojna, ale stanowcza. Tak jak jej mąż dobrze ułożona i kulturalna. Zawsze nienagannie ubrana, stosownie do sytuacji. „Pełniła rolę kronikarza twórczości swojego męża. Założyła album z pamiątkami już po jego pierwszym występie i zbierała je aż do lat 60. Wklejała tam każdy wycinek prasowy, każde zdjęcie”. Skoro kariera Mieczysława Fogga trwała dużo dłużej, dlaczego przestała prowadzić tę księgę? Czytaj także: Dwie żony i wiele romansów. Kobiety Czesława Miłosza Fot. Jan Tymiński/PAPfot. Mieczysław Fogg w 1968 roku Podwójne życie Mieczysława Fogga. Kim była jego kochanka, Zofia Szynagiel? Może dlatego, że w latach 60. jej mąż zaczął prowadzić podwójne życie, choć podobno nie wiedziała, że do Szczecina jej mąż jeździ nie tylko do pracy? W książce „Poletko pana Fogga” Dariusz Michalski pisze: „spóźniony jubileusz Mieczysława Fogga w maju 1961 jego siostrzeniec zapamiętał z kilku powodów. Jan Matyjaszkiewcz (wybitny aktor filmowy i teatralny, siostrzeniec Mieczysława Fogga - przyp. aut.): „jak każdy jubileusz, także tamten nie miał końca; w Sali Kongresowej Miecio śpiewał bez opamiętania, publiczność nie wypuszczała go ze sceny, on jej się kłaniał, uśmiechał się tym swoim czarującym uśmiechem, spełniał niemal wszystkie jej życzenia. Kiedy wreszcie kurtyna zapadła, poszedłem za kulisy, ale nie mogłem wuja znaleźć. Wszedłem na scenę, on tam leżał, wokoło tłum zaaferowanych ludzi. Ktoś powiedział, że po koncercie wujek chciał przesunąć fortepian i coś mu w brzuchu pękło, prawdopodobnie ruptura. Zobaczył mnie i kiwnął głową, żebym szedł za nim. Przyjechała karetka, za chwilę byliśmy w szpitalu Dzieciątka Jezus przy Lindleya. Wniesiono Miecia do gabinetu profesora Stefana Wesołowskiego, z którym wuj się przyjaźnił, on zaś przyjaźnił się ze wszystkimi artystami. Kiedy przez chwilę Mietek został sam, dał mi znak, żebym podszedł i się nachylił. Szepnął mi do ucha: - Jasiu, w Szczecinie w Estradzie jest moja kierowniczka. Zawiadom ją. Po chwili: - Nie jest piękna. Ma oszpeconą twarz. Jakby się zawahał, ale powiedział jeszcze: - Nie mów o tym cioci. Dziękuję ci. I dodał: - To żaden romans. Pracujemy razem. Po śmierci Irenki ożenił się z nią. Z tą menadżerką, panią Zofią Szynagiel”. Krystyna Durska mówiła: „O romansie Miecia z panią Zofią najbliższa rodzina nie wiedziała nic a nic, daję na to słowo honoru! Po latach dowiedziałam się, że wiedział o tym Janek i tylko on w to był wtajemniczony, ale najbliżsi? Nam do głowy nie przyszło, że ten kochający, szlachetny, zawsze uważający Miecio, że taki człowiek związał się z inną kobietą! Ale przecież jemu potrzebna była druga osoba, bliska. Kobieta właśnie”. Jan Matyjaszkiewicz, w tej samej książce, mówił też: „kiedy w Szczecinie Miecio pracował w miejscowej Estradzie to był już, wydawało się, schyłek jego życia artystycznego. A przecież dwa tygodnie spędział tam, na koncertach, zaś pół miesiąca był w domu. Przy Irence, która powoli zaczęła odchodzić w krainę psychicznej ułudy (…) Pamiętam moje ostatnie z nią spotkanie, chyba ostatnie, przypadkowe. Idę ulicą Litewską, naprzeciw mnie ciocia: rozpromieniona, jakby czymś podekscytowana, szczęśliwa - zupełnie inna niż zawsze, bo była przecież poważna, surowa, jakby nieobecna. Podeszła do mnie, zaczęła wypytywać - u niej nie było to naturalne. Po chwili ucałowała mnie i odeszła. Wtedy coraz częściej uciekała z domu, w trakcie takich „wypraw” zawsze… radosna… inna… Była już chora psychicznie. Ciężko chora”. Wokół Fogga zawsze kręciło się mnóstwo kobiet. Sugerowano, że miał romans z Mirą Zimińską–Sygietyńską. Oboje twierdzili, że łączy ich tylko przyjaźń. Ale gdy Mieczysław Fogg zmarł, założycielka Mazowsza powiedziała w wywiadzie, że wraz z nim odszedł cały jej świat. „Był ostatnim przedwojennym dżentelmenem. Razem z nim spoczęło w grobie wiele tajemnic… także moich…” Czytaj także: Razem, choć osobno... Historia miłości Wisławy Szymborskiej Fot. Henryk Rosiak/PAPfot. Mieczysław Fogg Ulubieniec kobiet. Związki i romanse Mieczysława Fogga Był uroczy, szarmancki, przystojny. I śpiewał. Ale jak. Niektórzy mówili, że jak inni śpiewają o miłości to tego przyjemnie się słucha, a Foggowi się wierzy. Nic dziwnego, że atencja kobiet była czymś naturalnym. Czy jego żona była na to wszystko gotowa? Nie wiadomo, z wypowiedzi osób, które miały z nią do czynienia wynika, że była skrytą osobą. O Zofii Szynagiel mówiono, że ma najładniejsze nogi w całym Szczecinie. Od Mieczysława Fogga była młodsza o 15 lat. Fogg zakochał się, ale nie potrafił porzucić żony. Przez lata prowadził więc podwójne życie. Dopiero po śmierci żony ożenił się z Zofią. Syn Zofii pracował jako techniczny podczas koncertów. Tak wspominał ojczyma: „powroty do hotelu to była godzina pierwsza, wpół do drugiej. Mama w pokoju hotelowym przygotowywała kanapki. W umywalce ćwiartka wódki chłodziła się pod bieżącą wodą. Mama szła spać, a my z Mieczysławem siadaliśmy do kanapek, otwieraliśmy wódkę, piliśmy, on trochę więcej, ja mniej. I prowadziliśmy rozmowy, które trwały do czwartej nad ranem. Ja się wymądrzałem, on próbował kontrować, nigdy się nie kłóciliśmy. Dużo wiedział, uważałem go za erudytę, dużo przeżył. Nigdy mnie nie strofował, czym budował kolejne stopnie szacunku, jaki mam do niego do dziś”. Zofia zmarła w 2007 roku. Po śmierci męża wyjechała do syna do Goeteborga w Szwecji. Podobno niemal całkowicie pominął ją w testamencie, a ona mimo tego nigdy nie powiedziała o nim nic złego (…) Jeżeli mówi się o prawdziwej miłości, o wielkim zaangażowaniu, nieprawdopodobnym wzajemnym szacunku, co nie wyklucza zgrzytów, o miłości przez wielkie M, to myślę o miłości mojej matki do pana Mieczysława Fogga. To, że mogłem się temu przyglądać, dało mi bardzo wiele dobrej energii” – powiedział Michał Foxenius. Czytaj także: On był sekretarzem Wisławy Szymborskiej, ona asystentką żony Czesława Miłosza! Musiał się z kobietą zaprzyjaźnić W książce „Poletko pana Fogga” Jan Matyjaszkiewicz mówił jeszcze: „znałem wuja od lat, bardzo dobrze, może najlepiej z całej rodziny, więc oświadczam z całą mocą: on się do flirtów, romansów, zakochań nie nadawał. On z kobietą musiał się zaprzyjaźnić, musieli razem chodzić, rozmawiać, i to długo, ta znajomość musiałaby rozwijać się przez lata - i wtedy… jakieś światełko dla tamtej osoby może by się w jego sercu zaczęło tlić. Ale tak nie było. Zresztą szlabanem była Irenka. I należy rozdzielić w życiu Mietka czas Irenki od tego, co się działo później. Niedługo po naszym spotkaniu na Litewskiej Irenka została odwieziona do zakładu pod Warszawą i tam zmarła”. A Zofia? Anna Janiszewska, córka Zofii Sznagiel–Fogg mówi, że jej matkę i Mieczysława Fogga spotkała wielka miłość. Jak rażenie piorunem. W filmie „Sentymentalny pan” z 1971 roku Mieczysław Fogg powiedział: „Kiedy jestem daleko od domu, przychodzi mi często na myśl, że żona wolałaby chyba, żebym został przy swoim starym zawodzie kasjera kolejowego. Miałbym może mniej emocji w życiu, ale za to byłbym codziennie w domu o czwartej na obiedzie”. Syn Zofii Sznagiel–Fogg Michał Foxenius mówił: „gdzieś z tyłu głowy gromadzone komentarze osób trzecich, ich krytyczne spojrzenia uwagi, pytania. Ja sobie z tego na pewno zdawałem sprawę: że istnieje trójkąt, a nawet trzy trójkąty. Pierwszy - mama, Miecio i ja, czyli wspólne, bardzo szczęśliwe lata. Trójkąt drugi to mama, Miecio i Irena, wrażenie (które wtedy zawsze odrzucałem), że przecież obok miłości jest przecież czyjeś cierpienie, że w Szczecinie jest idylla, ale przez dwa tygodnie każdego miesiąca Fogg jest w Warszawie i tam takiej idylli już nie ma. No i trzeci trójkąt: mama, mój ojciec i ja. I te krzywe spojrzenia zewsząd: jak to? To ona odeszła, zostawiła dzieci i zabrała się z Foggiem w świat? Ale ja to odrzucałem, nie przyjmowałem tego…”. W wywiadzie dla „Pani” Iga Nyc pytała Michała Fogga o romanse pradziadka: „Ta sama Zula (Pogorzelska - mówiła, że „seksiarz z niego żaden”, sugerując, że Fogg nie nadaje się do romansów”. Prawnuk artysty odpowiedział: „tej opinii się trzymajmy. (śmiech)”. Czytaj także: O Jankowskim mówiono: Miecio od Waldorffa. Oficjalnie był ciotecznym bratem albo młodszym kuzynem

Agata Konarska (47 l.) przez prawie dwie dekady pracowała w cieniu sławnych koleżanek z Woronicza, czekając na swoje pięć minut. Dopiero prezes Jacek Kurski dał
Pogodziłam się z tym, że nigdy nie będę mamą. Nie zazdrościłam koleżankom słodkich bobasów, nie miałam nigdy zbyt mocno rozwiniętego instynktu macierzyńskiego. A jednak gdy jakaś obca kobieta powiedziała mi, że mój mąż, mój Karol, będzie ojcem jej dziecka… Poczułam, jak wali mi się świat. Mamy z Karolem po 30 lat, w tym roku mieliśmy obchodzić trzecią rocznicę ślubu. Chociaż chyba każde z nas będzie świętować osobno… Jeszcze przed zaręczynami powiedział mi, że nie chce mieć dzieci, że to za duża odpowiedzialność, że kocha mnie i życie ze mną mu całkowicie wystarczy. Przyjęłam do wiadomości – bycie matką nigdy nie było moim marzeniem ani życiowym celem, więc postanowiłam nie płakać za czymś, czego nigdy nie miałam. Myślałam, że się przesłyszałam Przez długi czas żyło nam się całkiem dobrze. Dopiero poprzedni rok – pandemiczny – dał nam popalić. Zwłaszcza Karolowi… Zwolnienia w firmie, cięcia pensji… Ja pracuję w branży, która była bezpieczna. Jego stała w miejscu. Wydawało mi się, że przetrwaliśmy kryzys, że już wyszliśmy na prostą. A potem… zadzwonił telefon. Nieznany numer. – Halo? – Pani Julia? – Tak, kto mówi? – Pani mnie nie zna, ale ja znam panią – w telefonie słyszałam kobiecy głos. – Przepraszam, to jakieś żarty? – Ja... od Karola. Powiem wprost: ja i Karol będziemy mieli dziecko. On nie wie, że ja do pani dzwonię, ale chciałam, żeby pani wiedziała – jej słowa dochodziły do mnie jak przez mgłę. Po „będziemy mieli dziecko” nic nie miało znaczenia. – Halo? Pani Julio? Słyszy mnie pani? Ocknęłam się. – Karol wie o dziecku? – rzuciłam sucho. – Oczywiście, jest taki szczęśliwy, że będzie tatą! Ja naprawdę przepraszam, że tak do pani dzwonię… Ale ja musiałam. Teraz, kiedy w moim brzuszku jest dzidziuś… Ja muszę myśleć o nim, rozumie pani? Rozłączyłam się. Karol, który już siedem lat temu mówił mi, że nie chce mieć dzieci, jest szczęśliwy, bo zostanie ojcem. Ojcem dziecka jakiejś latawicy, z którą mnie zdradził. Nawet się nie wypierał Teraz wszystko zaczęło mi się układać w całość. Ten jego stres, praca do późnych godzin, wychodzenie wcześnie, bo kłopoty w firmie… Nieźle sobie to wykombinował. Podwójny agent, a ja się nie zorientowałam! Gdy wrócił z pracy, powitałam go z uśmiechem na ustach. I dobrą nowiną. – Gratulacje! Zostaniesz tatą! – rzuciłam, jak tylko wszedł do mieszkania. – Julia, co ty? Ty jesteś w ciąży?! – miałam wrażenie, że jest na mnie zły. – Ja? Nieee, wiesz, że nigdy mi na tym nie zależało. Ale twoja dziewczyna jest, gratulacje, tatuśku! – przemawiały przede mnie emocje. Byłam nakręcona jak po kilku kubkach mocnej kawy. – Moja dz… Nie dałam mu dokończyć. – Dzwoniła do mnie. Chciała podzielić się radosną nowiną. W sumie nie wiem, czego oczekiwała… Będziemy żyć w trójkę? A może chce ode mnie alimentów? Nie wiem. Bardzo miła dziewczyna, taki sympatyczny głos. – Anka tutaj dzwoniła?! – Karol naprawdę się wkurzył. Zrobił się czerwony na twarzy, zaczął krzyczeć, że nie tak się umawiali. Nie mogłam już tego znieść. Widoku jego twarzy, jego słów… Zdrada jest cholernie bolesna. I nawet nie chodzi o sam seks… Ale o to uczucie, że ktoś cię oszukuje. Robi coś za twoimi plecami. Jednak najbardziej uderzyła mnie myśl, że nie byłam dla niego dość dobra. Że ze mną nie chciał powiększać rodziny, a pojawiła się jakaś inna… I proszę, poleciał jak na skrzydłach, szczęśliwy tatuś. W zeszłym tygodniu Karol się wyprowadził. Nie dałam mu wyboru. Nie chciałam, żeby decydował – ona czy ja. Nie będę tracić na niego czasu. Nic nie wiem o tej jego Ance, nie chcę wiedzieć. Dla mnie on stał się obcym człowiekiem. Wiem, że sprawiam wrażenie silnej – i rzeczywiście, mam w sobie jakąś siłę… Ale w środku jestem wrakiem. Potrzebuję czasu, by do siebie dojść, by to poukładać w głowie. By spróbować zrozumieć, dlaczego facet, który miał skoczyć za mną w ogień, tak mnie potraktował… Julia Zobacz także: Prawdziwe historie: wybrałam męża, straciłam dziecko „Opiekuję się schorowaną matką byłego męża. Jeśli nie ja, to kto?” „Szwagierka okradła mnie na moim baby shower, a potem wszystkiego się wyparła”
. 505 768 325 405 774 334 481 194

podwójne życie mąż i kochanek