O związkach "wspólnomieszkaniowych", uczeniu się wstrzemięźliwości, a poza tym o modlitwie, modlitwie i jeszcze raz modlitwie, z Pawłem, narzeczonym Gabrysi - w drugiej części dwugłosu o narzeczeństwie - rozmawia ks. Piotr. Ks. Piotr: Pawle, podobno niedawno przyjąłeś szkaplerz? Paweł: Tak. Teraz już każde z nas ma szkaplerz. W dużej mierze stało się to dzięki Gabrysi, która także była przy mnie, kiedy Ksiądz dokonywał nałożenia. Czy ma to jakoś związek ze ślubem, do którego się przygotowujesz? Myślę, że każdy uczynek, który prowadzi nas do pogłębiania swojej wiary i zacieśniania relacji z Panem Bogiem będzie miał wpływ na to na jakim fundamencie zaczniemy budować nasze małżeństwo w dniu ślubu. Przyjęcie szkaplerza i wypełnianie obowiązków z tego płynących na pewno prowadzi do stworzenia silnego fundamentu, takiego którego żadna siła nie będzie w stanie zniszczyć. Kiedy i w jaki sposób odkryłeś, że Gabrysia jest kobietą, z która chcesz spędzić resztę życia? Tak naprawdę to nie wiem kiedy to się stało, czy wtedy kiedy napisałem, że gdyby nie wyszła za mąż to byłby koniec świata :), a może już znacznie wcześniej. Głównie znaliśmy się z pielgrzymek na Jasną Górę, podczas których pracujemy w służbach. Są to warunki dość ekstremalne, dzięki temu można poznać dość dobrze drugą osobę, szczególnie w skrajnych sytuacjach. Może dlatego tak wiele małżeństw poznaje się właśnie na pielgrzymkach. Czasem się śmieję, że Pan Bóg przy naszym pierwszym spotkaniu pokazał mi Gabrysię i stwierdził: "Pawle to będzie twoja Żona ale najpierw musisz jeszcze trochę dorosnąć", bo od tego pierwszego spojrzenia musiały minąć aż 3 lata, żebyśmy wreszcie powiedzieli sobie co w tych naszych sercach się dzieje. We wrześniu Wasz ślub. Boisz się? Wręcz przeciwnie, nie mogę się doczekać, kiedy stanę przed ołtarzem i będę mógł wypowiedzieć słowa przysięgi małżeńskiej. Zdaje sobie sprawę, że ludzie często się boją, że to przecież decyzja na całe życie. Ja się z tego cieszę. Gabrysia usłyszała kiedyś od swojej znajomej: "W dzisiejszych czasach chłopak i dziewczyna muszą mieszkać razem, jeśli się kochają". Wy się kochacie a nie mieszkacie razem. Też słyszysz podobne zdania? Niestety znam pary, które razem mieszkają, czy też mieszkały ze sobą bez ślubu ale nie przypominam sobie, żeby ktoś powiedział mi coś podobnego. Natomiast z doświadczeń różnych osób, które znam, widzę, że zawsze takie związki "wspólnomieszkaniowe" kończą się zawsze po prostu źle. Załóżmy, że jestem "adwokatem diabła". Więc Pawle, w dzisiejszych czasach chłopak i dziewczyna muszą mieszkać razem, jeśli się kochają! Co powiesz? W dzisiejszych czasach chłopak i dziewczyna nie mogą mieszkać razem, jeśli się kochają. Seks przed ślubem pomaga w przygotowaniu do małżeństwa, czy przeszkadza? Oczywiście, że przeszkadza. Dlaczego? Jesteśmy katolikami, seks przedmałżeński jest uważany przez Kościół za grzech ciężki. Tak więc jak grzech ciężki może w ogóle pomóc w czymkolwiek, poza dostaniem biletu do wiecznego potępienia. Ktoś by mógł oczywiście w tym miejscu zapytać, a co jeżeli jestem osobą niewierzącą. Najprostszą odpowiedzią jest to, że w każdym małżeństwie będą takie chwile, kiedy współżycie będzie niemożliwe, czy ze względu na rozłąkę, czy też po porodzie, dlatego bardzo ważne staje się nauczenie wstrzemięźliwości. Kiedy będzie na to lepszy czas jak nie w narzeczeństwie? Kiedyś ktoś powiedział o Twojej Narzeczonej, że "nie wygląda na taką co by chodziła na pielgrzymki", bo nie boi się łączyć głębokiej wiary z eleganckim płaszczem, kapeluszem i obcasami. Czy Ciebie, katolika, takie połączenie mody i wiary nie bulwersuje? Ludzie bardzo często widzą pewne sprawy poprzez istniejące w społeczeństwie stereotypy. Dla wielu na pielgrzymki chodzą panie w podeszłym wieku. Nie wiem dlaczego tacy ludzie nie myślą o tym, że tym kobietom często ciężko w ogóle dojść do Kościoła w niedzielę, a co dopiero do Częstochowy… Z tego powodu, kiedy ktoś kto kompletnie nic z pielgrzymkami wspólnego nie ma widzi elegancką osobę w ogóle nie jest w stanie sobie wyobrazić, że ona nie tylko chodzi na pielgrzymki ale jest osobą głębokiej wiary. Szczerze mówiąc jedyne co mnie w tym wszystkim bulwersuje to istnienie tych bezsensownych stereotypów. Znasz jakiś dobry "przepis" na narzeczeństwo? Chyba idealny przepis na narzeczeństwo nie istnieje. Każdy z nas jest zupełnie inny i wymaga indywidualnego przepisu. Jednak na szczęście niektóre składniki są stałe. Przede wszystkim nie zapominać o tym, że nie jest nas dwoje, bo z nami jest Pan Bóg. A poza tym modlitwa, modlitwa i jeszcze raz modlitwa. PAWEŁ - narzeczony Gabrysi, jest inżynierem, nie tak dawno rozpoczął pracę w firmie farmaceutycznej. Wywiad przeprowadzony w 2010 r.

Witam, Mam 28 lat i przez ostatnie 9 lat żyłam w związku z mężczyzną, którego zresztą nadal kocham. Mamy 2 dzieci i na dodatek obecnie jestem w ciąży, rodzę za 9 tygodni, czyli będzie 3 dziecko. Od roku jesteśmy małżeństwem, ale raczej to niewiele zmienia. Miesiąc temu mój mąż poinformował mnie, że nie możemy być dłużej razem, że nie da się niczego naprawić, bo nie ma czego według niego. Że nie da mi już żadnej szansy, bo chce być w końcu szczęśliwy w życiu i raz pomyśleć o sobie, a nie o innych. Uważa on, że lepiej, aby dzieci widziały go szczęśliwego niż nieszczęśliwego w naszym związku. Powiedział, że mnie już nie kocha, że wszystko się wypaliło z jego strony, fizycznie mu nadal się podobam, ale nie o to chodzi według niego. Powiedział mi również, że poznał dziewczynę, która go rozumie, jest jego drugą polową, że ja nigdy tak go nie rozumiałam. Że żałuje, że nie poznał jej 5 lub 10 lat temu, to inaczej by wszystko potoczyło się. Zgłupiał zupełnie na jej punkcie i twierdzi, że jak ona z nim nie będzie to już z żadną kobietą w życiu nie będzie, a do mnie nigdy nie wróci, zarzeka się na wszystko. Warto wspomnieć, że jest ona o 7 lat młodsza ode mnie. Poznał ją kilka dni przed tym, jak mi powiedział o rozstaniu. Spotkali się dopiero 4 lub 5 razy. Śmiem twierdzić, że nawet jej jeszcze dobrze nie poznał, a już tak zgłupiał. Ona wie, że jest żonaty i ma dzieci. Nie przeszkadza jej to. Nie potrafię sobie z całą tą sytuacją poradzić, jestem załamana i zdesperowana. Mieszkamy jeszcze razem i do wakacji musi tak zostać, tak ustaliliśmy, bo mamy za dużo wspólnych rzeczy do podziału. On twierdzi, że chce zostać moim przyjacielem, że zawsze będzie nam pomagał i odwiedzał dzieci, bo są dla niego najważniejsze, ale na tym się kończy. Ciągle trzymam się nadziei, że może do wakacji coś się zmieni, że opamięta się, ale z każdym dniem on coraz bardziej daje mi do wiadomości, że tak nie będzie. Ciągle mówi, że nigdy do mnie nie wróci, nawet jak przestaną się spotykać, a poza tym co codziennie słyszę jak rozmawia z nią przez tel. i jak pisze do niej sms-y. Nie potrafię sobie z tym wszystkim poradzić, twierdzi, że to ja wszystko popsułam, że go nigdy nie słuchałam ani nie wspierałam, że nigdy nie byłam po jego stronie. Pewnie część rzeczy to prawda, nieraz się kłóciliśmy, często z mojej winy i ja zaczynałam, ale on nie ułatwia mi tego. Proszę poradźcie mi coś, bo w końcu zwariuję - nie wiem zupełnie co dalej mam zrobić ze swoim życiem. Jestem już na skraju załamania, a jedyne co on mi mówi to to, że muszę być silna. Brakuje mi go. Nigdy nie chciałam takiego życia, mój ojciec odszedł od matki jak byłam malutka - zawsze chciałam lepiej dla swoich dzieci. KOBIETA, 28 LAT ponad rok temu

kochamy się ale nie możemy być razem bo mamy rodziny