Z mieszanymi uczuciami oczekiwałem pierwszego odcinka polskiego klona amerykańskiej serii pararkulinarnej „Kitchen Nightmares”, którą u nas nazwano „Kuchenne Rewolucje”. W ubiegłym roku TVN nadawało amerykańską wersję tej serii z udziałem Gordona Ramseya, najbardziej bezceremonialnego kucharza Wielkiej Brytanii. Oglądałem tę serię z zainteresowaniem, choć momentami miałem wrażenie, że pewne elementy programu były głęboko reżyserowane. Rodzima wersja okazała się jednak o wiele ciekawsza niż amerykański pierwowzór, wszak nasz pełzający rynek restauracyjny jest całkiem inny od silnego i w pełni konkurencyjnego rynku amerykańskiego. Dwadzieścia lat demokracji nie wykształciły u nas ani rzeszy restauracyjnych smakoszy ani ustabilizowanego rynku restauracyjnego. Sytuacja gastronomiczna w kraju nad Wisłą ulega jednak ciągłej poprawie. Polacy podróżują, oglądają telewizję i czytają gazety. Zaczynają rozumieć, że jest różnica między żarełkiem i wpieprzaniem a jedzeniem i smakoszostwem. Zaczynają zwracać uwagę na czystość, przytulność, atmosferę – czynniki, które jeszcze kilka lat temu nie miały większego znaczenia. Zaczynają analizować menu i rozważać, czy ich rosnącą w siłę złotówkę warto wydać na odgrzewane kotlety i kawę plujkę. Zaczynają gotować sami, z przepisów przywiezionych z zagranicznych wojaży, ze starych notatek babć i cioć, odkrywają, że kuchnia może być finezyjna, a jedzenie różni się od pokarmu. Sytuacja opisana w pierwszym odcinku serii Kuchenne Rewolucje to doskonały obraz polskiej gastronomii początku XXI wieku. Beznadzieja, przeciętność, łatwizna, płonne nadzieje na wielkie pieniądze przy minimalnym wysiłku. Jeszcze w latach 90. restauracja serwująca golonkę i schabowego mogła liczyć na dobrą frekwencję. Skoro nie było alternatywy, a zamknięta w puszce socjalizmu społeczność polskich smakoszy nie mogła znać smaku kuchni świata, jadała byle co i byle jak. Gotowa była za to płacić złotówkami, które wszak zawsze były mniej cenione niż amerykański dolar czy waluta europejska. Producenci programu „Kulinarne Rewolucje” oczekują na zgłoszenia podupadających restauracji, z których wybierają takie, które z jednej strony będą pasowały do profilu programu, a z drugiej rokują na przyszłość. Mechanizmem sprawczym jest osoba prowadząca program, w naszym przypadku Magda Gessler, która swoim doświadczeniem i charyzmą ma sprawić, że kiepska garkuchnia przeistoczy się w obleganą i modną restaurację. Istota sprawy polega na podjęciu prób naprawy fatalnej sytuacji kiepskich restauracji. Pierwszy odcinek od razu ujawnił bolączki przeciętnej polskiej knajpy: słaba kuchnia, trywialne menu, niekompetentny personel, a na dodatek wszędobylski brud i bałagan. Bohaterem pierwszego odcinka była jedna z podwarszawskich restauracji. Położona na obrzeżach wielkiego miasta, w sąsiedztwie parku i stoku narciarskiego, w normalnych warunkach powinna tętnić życiem. Niestety, ruchu w niej nie widać, i trudno się dziwić. Kiepski schabowy z odgrzewanymi wczorajszymi ziemniakami oraz szarlotka z mikrofali udekorowana pseudośmietaną ze spreja nie może ściągnąć tu tłumów. Magda Gessler staje na głowie, aby nie tyle zmienić obraz restauracji, ile mentalność jej właścicieli. A to okazuje się niezmiernie trudne. Pierwszy odcinek „Kuchennych Rewolucji” okazał się interesujący. Jeśli program będą oglądać nie tylko potencjalni klienci polskich restauracji, ale także ich właściciele, to seria może okazać się przełomowym wydarzeniem w historii polskiej gastronomii. Dla Amerykanów „Kitchen Nightmares” była kolejną porcją rozrywki z pogranicza reality show i kulinariów. Dla nas może to być dobra lekcja z prowadzenia restauracji. Ci właściciele kiepskich przybytków, którzy wezmą sobie do serca zawarte w programie uwagi, mają szanse na przetrwanie, a może i na świetlaną przyszłość. Reszta, miejmy nadzieję, szybko odejdzie w zapomnienie, aby ustąpić miejsca takim lokalom, w których warto tracić zarówno czas, jak i pieniądze. Kuchenne Rewolucje, TVN, sobota o

garnki magdy gessler opinie